Propolis to naturalny produkt zbierany przez pszczoły z żywic drzew i roślin. Pszczoły mieszają te żywice z woskiem i enzymami, tworząc lepką substancję, której używają do ochrony swojego ula. Słowo "propolis" pochodzi z języka greckiego i dosłownie oznacza "przed miastem" - jest to odniesienie do jego funkcji ochronnej w ulu.
Propolis znany jest ze swojego bogatego składu. Do tej pory zidentyfikowano ponad 300 naturalnych związków, w tym flawonoidy, kwasy fenolowe, kwasy aromatyczne, olejki eteryczne, minerały i witaminy. Ta złożona kombinacja nadaje propolisowi jego unikalny charakter.
Szczególną cechą nowozelandzkiego propolisu jest jego wyjątkowo wysoka zawartość CAPE (ester fenetylowy kwasu kawowego). Związek ten jest uznawany na całym świecie za ważny wyznacznik jakości propolisu. Wysoki poziom CAPE, wraz z różnorodnością flawonoidów i innych związków bioaktywnych, sprawia, że propolis nowozelandzki wyróżnia się na tle propolisu z innych regionów.
Botaniczne źródło żywicy w dużej mierze determinuje profil propolisu. W Nowej Zelandii pszczoły zbierają głównie z topoli i rodzimej flory, tworząc charakterystyczne chemotypy z sygnaturą bogatą w CAPE. To regionalne pochodzenie wyjaśnia również, dlaczego partie mogą się różnić: krajobraz, pora roku i dostępne rośliny odgrywają kluczową rolę.
Jak pszczoły wytwarzają propolis?
Pszczoły zbierają żywicę z pąków i kory drzew, takich jak topola, brzoza, kasztanowiec i różne rodzime gatunki. W ulu mieszają ją z woskiem pszczelim i enzymami pochodzącymi z ich śliny. Rezultatem jest lepki materiał używany do uszczelniania pęknięć, wzmacniania ścian ula i ochrony przed intruzami. Dla pszczół propolis jest zarówno materiałem konstrukcyjnym, jak i istotnym systemem obronnym.
Pszczelarze zbierają propolis za pomocą specjalnych mat lub siatek propolisowych, które zachęcają pszczoły do wypełniania otworów. Zebrany propolis jest następnie oczyszczany i, w zależności od produktu końcowego, ekstrahowany etanolem lub gliceryną roślinną. Proces ten pozwala na ukierunkowaną standaryzację składu (np. CAPE) i czystości.
Kolor, smak i konsystencja
Kolor propolisu waha się od żółto-brązowego do ciemnobrązowego lub prawie czarnego, w zależności od flory i pory roku. Jego konsystencja jest lepka, gdy jest ciepły, twarda i krucha, gdy jest zimny. Propolis ma silny żywiczny zapach i mocny smak, często opisywany jako pikantny i lekko gorzki. Cechy te bezpośrednio odzwierciedlają złożoną mieszankę żywic i związków roślinnych, z których powstaje propolis.
Co sprawia, że nowozelandzki propolis jest wyjątkowy?
- Wyjątkowo wysoka zawartość CAPE (Ester fenetylowy kwasu kawowego), uznawany na całym świecie za marker niektórych profili propolisu.
- Bogata różnorodność flawonoidów (w tym kwercetyna, pinocembryna, galangina) i związków fenolowych, które określają jej profil chemiczny.
- Unikalna sygnatura roślin ukształtowana przez rdzenną florę Nowej Zelandii i lokalne warunki uprawy, niespotykane nigdzie indziej na świecie.
Ponieważ społeczności roślinne, wysokość nad poziomem morza, opady deszczu i klimat różnią się w zależności od regionu, przejrzystość pochodzenia i charakterystyki partii jest niezbędna. Wyjaśnia to międzynarodowe uznanie dla nowozelandzkiego propolisu z normalizacją CAPE i identyfikowalnymi łańcuchami dostaw.
